Vaak verwachten we van liefde en zeker van onvoorwaardelijke liefde dat het allemaal geweldig voelt. Dat je er direct gelukkig van wordt.
Dit is echter niet zoals de werkelijkheid is. Onvoorwaardelijke liefde zorgt ervoor dat je krijgt wat je nodig hebt. En dat is niet altijd wat je wilt of verwacht.
Willen en nodig hebben
Er is een essentieel verschil tussen wat we willen en wat we (werkelijk) nodig hebben.
Wat we willen is gerelateerd aan ons denken, aan onze afhankelijkheid van de materialisatie die we in onze maatschappij kennen. Het heeft (vaak) niets te maken met wat we ook echt nodig hebben.
Natuurlijk willen we een mooi huis, leuke kleren en lekker eten. Maar hebben we dat ook echt nodig? Je kunt er over discussiëren of we iets daadwerkelijk nodig hebben en of dat valt onder onze eerste levensbehoefte of dat je het kunt scharen onder overvloed. Eén ding is in ieder geval zeker. Alle waarde die wij er letterlijk aan toegevoegd hebben, is géén noodzaak. Is géén eerste levensbehoefte.
Een huis is nodig, een mooi huis niet. Kleren zijn nodig, leuke kleren niet. Eten is nodig, maar lekker eten niet.
Hier zit het verschil tussen wat we nodig hebben en wat we willen.
Liefde die we willen en liefde die we nodig hebben
Dit geldt ook voor liefde. Liefde is een eerste levensbehoefte maar de vorm waarin we de liefde krijgen, is (helaas) niet aan ons mensen om te bepalen.
We willen natuurlijk allemaal de mooie liefde. We willen gekoesterd en omarmd worden. We willen ons fijn voelen, want dat is toch waar liefde om draait…… of toch niet?
Dat is inderdaad waar liefde omdraait, echter is het niet waar het bij onvoorwaardelijke liefde omdraait.
Onvoorwaardelijke liefde geeft je wat je nodig hebt. Dat is verbonden aan wat jou als persoon en als ziel veilig stelt c.q. veilig houdt. En dat komt niet altijd overeen met wat we graag willen.
Zachte heelmeesters, stinkende wonden
De medemens liefhebben zoals jij jezelf liefhebt, hem zien en behandelen als gelijke. Onvoorwaardelijke liefde heb je voor iemand, zonder voorwaarden. Maakt niet uit wat er gebeurt en of het handelen correct is of niet, je zal altijd van de mens zelf blijven houden.
Denk aan het volgende voorbeeld. Een moeder heeft een aan drugs verslaafd kind. Door z’n verslaving wil dit kind alleen maar de drugs. Niet omdat het de drugs zo graag wil hebben, maar omdat het zich goed wil voelen. De drugs laat het kind zich (voor korte periode) goed voelen. Daarna vraagt het lichaam om meer en het kind zal zich rot voelen. Het kind gaat alles doen om weer naar de toestand van het zich goed voelen te gaan. Ook als dat inhoudt dat het zichzelf in gevaar brengt.
De moeder ziet het gebeuren en ziet dat haar kind steeds meer aftakelt, dat het zichzelf in gevaar brengt. Haar enige doel is om haar kind veilig te stellen.
Op het moment dat ze kiest voor liefde, dan zal ze het kind geven wat het kind op dat moment vraagt, ook al weet ze dat het kind daar niet mee geholpen is. Ze wil het kind geven wat het verlangt. Waar het zich beter door voelt. Echter houdt ze hierdoor de toestand van onveiligheid in stand. Haar kind zal zich in vlagen beter voelen, maar zal uiteindelijk hieraan onderdoor gaan.
Op het moment dat ze kiest voor onvoorwaardelijke liefde, dan zal ze weigeren om het kind middelen te verschaffen, zodat het géén drugs kan kopen. Het gevolg hiervan is dat het kind zich tijdelijk slechter zal voelen. Dat het kind zelfs ziek zal worden (de ontwenningsverschijnselen), maar op langere termijn, zal het kind juist weer beter worden en zich ook beter blijven voelen.
Het kind zal kwaad worden. Zal misschien schreeuwen dat de moeder hem kapot maakt en het voelt voor het kind op dat moment echt niet liefdevol. En toch is dit het meest liefdevolle wat de moeder kan doen. Dit is onvoorwaardelijke liefde.
Onvoorwaardelijke liefde is het kind geven wat het nodig heeft, niet wat het wil.
De deceptie van liefde
Op het moment dat we liefde gaan ‘gebruiken’ (bewust of onbewust) om in een situatie aan onze eigen verantwoordelijkheid voorbij te lopen (door voorbij te gaan aan wat nodig is en alleen maar te doen wat een fijn gevoel geeft), dan zal deze liefde uitdraaien op een teleurstelling. Dan is er een grote kans dat de echte waarde van ‘zuivere liefde’, wat onvoorwaardelijke liefde is, totaal ondergesneeuwd raakt en er een verkeerde koppeling gemaakt wordt. Hierdoor zal er een andere interpretatie aan onvoorwaardelijke liefde worden gegeven. Namelijk dat onvoorwaardelijke liefde altijd alleen maar fijn is, waardoor onvoorwaardelijke liefde, als die zich in deze vorm (wat nodig is en niet wat we willen) aandient, niet als zodanig (h)erkend zal worden. Daardoor zal de deze vorm van liefde, de echte liefde, ook afgewezen worden. Of zelfs de rug toegekeerd worden.
Grote verantwoordelijkheid
Onvoorwaardelijke liefde draagt een hele grote verantwoordelijkheid met zich mee. Het houdt namelijk in dat je je verantwoordelijkheid op elk vlak en op elk niveau neemt om de liefde te geven in de vorm die nodig is. Deze vorm is zeker niet de weg van de minste weerstand, denk aan het voorbeeld dat ik hierboven heb beschreven. Op het moment dat je onvoorwaardelijke liefde hanteert, loop je de kans om gezien te worden als de ‘boeman’. Jij bent dan degene die, op dat moment, niet geeft wat het makkelijkste is of wat het fijnste voelt. Wat zelfs lijkt op onrust zaaien of ellende veroorzaken. Je geeft echter wel wat zorgt voor de meeste veiligheid, persoonlijke groei of bewustwording.
De ware (w)aard(e) van (onvoorwaardelijke) liefde zit dieper dan je in eerste instantie zou verwachten.
Onvoorwaardelijke liefde is liefde zonder houdbaarheidsdatum. Het is er altijd, zonder beperkingen en geeft resultaten voor lange termijn.
Tekst van Karin Walda