Dat zou je denken. Maar is dat wel zo? Graag neem ik je mee in een iets groter verhaal, namelijk het leven in al haar aspecten.
Als mens hebben we een brein, hersenen in het hoofd en daar zitten gedachtes in, verhalen, emoties en onze ervaringen van het leven dat we tot nu toe hebben geleid.
Daarnaast hebben we in onze buik de intuïtie, het onderbuikgevoel en het vermogen om te voelen. Voelen doen we dus niet in ons hoofd.
Dan hebben we ons fysieke lijf. Dat heeft ook een brein, een geheugen waar alles wat we hebben meegemaakt zit opgeslagen. Soms op de plek zelf waar we iets fysieks hebben ondergaan, soms verzameld op andere plekken. En als deze aangeraakt worden, geeft ons lichaam ons brein een signaal.
Het is een levenskunst om met al deze aspecten overweg te kunnen op zo’n manier dat het ons als mens, als ziel iets brengt, namelijk bewustzijn zodat we onze richting in dit leven vinden en op dit pad te blijven. Dat is Tantra.
Terug naar het onderwerp. Consent en grenzen.
Veel van ons geloven dat het belangrijk is om op voorhand afspraken te maken. Omdat wedenken dat ons dit veilig houdt en dus controle kunnen houden op wat we gaan meemaken. Niets is minder waar. Laat me dit uitleggen met een voorbeeld.
Stel, ik ga een structuur doen tijdens een Tantra workshop en ik kom terecht bij een andere deelnemer. De opdracht is dat we elkaar gaan masseren. Ik ga eerst met hem/haar in gesprek over wat mijn grenzen zijn. Dus consent. Ik zeg dat ik graag overal wil aangeraakt worden, zelfs mijn intieme delen want ik wil mijn eigen grenzen verleggen, mij totaal overgeven aan wat er gebeurt. Ik wil ergens doorbreken. Alleen geen penetratie.
Mooi, denk ik. Dat is dan geregeld. Er kan me niks meer gebeuren want we hebben alles vastgelegd. Want ik vertrouw erop dat de andere persoon dit gaat respecteren.
De massage verloopt heerlijk, ik kan me ontspannen en plots word ik op een plek aangeraakt en mijn lichaam verstijft. Ik panikeer. Oei, wat nu? Mijn gedachten werken op volle toeren. Ik heb duidelijke afspraken gemaakt, dus de andere persoon doet niks mis, dus ik zal dit maar volhouden. Ik had mezelf toch beloofd dat ik mijn grenzen zou verleggen? Ik zal doen alsof dat ik het allemaal fijn vind want die ander kan er niets aan doen. Of leg ik de schuld van mijn lijden bij de ander die maarhad moeten aanvoelen dat ik die aanraking niet fijn vind? etc, etc.
Allemaal gedachtes. Pffff, vermoeiend, toch?
Wat is nu gebeurd? Mijn lijf reageerde met een automatische reactie op iets (trauma) dat is opgeslagen in mijn lichaam. Noem het een pijnlichaam. Het gebeurt plots, zonder aankondiging, ik had het niet kunnen voorzien en ik reageer er emotioneel op en toch was het waar. Dat is te herkennen als trauma.
Het lichaam liegt nooit. Wat je voelt, lichamelijke of psychische pijn, is altijd reëel. Wat je voelt, klopt altijd. Zelfs zaken zoals boosheid, liefde, jaloezie, … zijn voor jou altijd waar.
Wat had ik dan moeten doen? Tja, heel simpel eigenlijk.
Ik had naar mijn lichaam moeten luisteren.
Mijn grens zijn op elk moment, in het hier en nu. Ik had meteen op dat moment moeten aangeven dat het voor mij moeilijk was. Ik had lucht en dus licht mogen geven aan dat wat er aan de oppervlakte kwam en het niet door mijn gedachten (hoofd/brein) laten wegcijferen, wegplaatsen of naar buiten projecteren.
Als ik in staat ben om dit in elke situatie te doen, ben ik veilig voor mezelf EN voor de ander.
Hoe komt het dat ik mij laat leiden door mijn gedachtes als dit niet goed is voor mij?
Ons leven bestaat uit vele ervaringen, mooie, verrijkende en liefdevolle maar ook minder leuke, pijnlijke en zware ervaringen (zoals verlies van dierbaren, fysieke of psychische mishandeling, verkrachting, pesterijen). Omdat we op dat moment niet altijd weerbaar waren, heeft ons systeem ons geholpen door in freeze, flight of fight modus te reageren.Ons menselijk systeem is zo opgebouwd dat het in gevaarlijke situaties vanuit het overlevingsinstinct gaat reageren. Gelukkig maar.
Omdat dit soort events een enorme impact op ons hebben gehad, zit het in het hele lijf als ervaring opgeslagen. Het zijn onverwerkte trauma’s. Telkens als we een gelijkaardige situatie ervaren, soms kan het zelfs een geur zijn die we ruiken, zijn onze gedachtes (ego stemmetjes) geprogrammeerd om ons te beschermen en gaan dus een freeze, flight, fight reactie herhalen. Echter, het is niet dezelfde situatie. En dat is belangrijk dat we ons dat realiseren. Goed nieuws! We kunnen onze gedachtes herprogrammeren ten dienste van ons.
Als we iets voorwillen wezen, is dat omdat we onderliggend vanuit een angst leven. Controle houden betekent altijd dat er angst onder zit. Angst voor verlies, voor pijn, om verlaten te worden, noem maar op.
Bij Body2chill leren we jou om je grens te zijn op elk moment. Leer je het tijdens een structuur, dan leer je het voor het leven.
Dan kan je de man die je morgen op de tram in je billen knijpt, zijn hand weg slaan en in zijn ogen kijken met je zelfzekere, krachtige energie en zeggen: “Dat gaan we niet meer doen, jongen!”. Je kan er donder op zeggen dat hij zal afdruipen.
Wil dat zeggen dat er nooit met consent kan gewerkt worden?
Nee, uiteraard niet. Het kan interessant zijn om dingen uit te zoeken wat het met je doet. Bijvoorbeeld werken met het 'wheel of consent'. Ik raak jou aan voor mijn plezier en kan ik ervan op aan dat jij te allen tijde jouw grenzen aangeeft?
Ook hierin is het belangrijk dat je je grens aangeeft op het moment zelf. Dus, linksom of rechtsom, het is hoe dan ook van groot belang voor je eigen welzijn dat je niets voor moet wezen, maar op het moment zelf kan reageren vanuit je gevoel. Want dat klopt altijd.
Liefs,
Anne Eva